Na een verhuizing, duurt het even voor je een nieuwe ‘normaal’ hebt gevonden. Ik ben net verhuisd van de ene kant van Amsterdam, naar de andere en moet dus naast een nieuwe huisarts, een nieuwe tandarts, ook een nieuwe sportschool vinden. Die past wel mooi in het rijtje thuis dacht ik zo. Nou reageer ik nogal slecht op veranderingen en stel deze dan ook het liefst zo lang mogelijk uit, maar nu er een nieuwe reis gepland staat voor mijn blog en ik ‘graag’ een bikini aan wil, zal ik er echt aan moeten geloven.

Met goede moed en mijn zenuwen onder de arm, stap ik een waar luxe sportpretpark voor volwassenen binnen. Alsof ik, net als vroeger, een nieuwe klas binnenkom. Bij mijn oude sportschool sportten alleen vrouwen, dus de bezwete gespierde mannen die aan de gewichten hangen, zijn nieuw voor me… maar daar kan ik aan wennen.
Ik heb besloten de pilatesles uit te proberen, die ook, hoor ik hier, gegeven wordt door een man. ‘Interessant,’ denk ik nog. Al snel blijkt dat de kleine mannelijke Mexicaan Manuel van één meter vijftig, meer vrouwelijke hormonen heeft dan ik.

‘Alllll RRRIIIGHTT YOU READY??’ klinkt er op kermisvolume, met zwaar Mexicaans accent en toonhoogte Mariah Carey van voor uit de zaal. Hij zet er voor de vorm nog een boeddhistisch Zen- muziekje bij op, maar het enige wat ik de hele les hoor is : ‘ARE YOU DYING??!! NO?!’. Alsof we aan een loodzware kickboksles zijn begonnen. Manuel verwacht ook dat we steeds op hetzelfde VOLUME antwoorden. Ik probeer mijn Zen nog ergens binnen in mezelf te vinden, maar als Manuel de les afsluit met Vogue- bewegingen als een ware reïncarnatie van Madonna, moet ik toch een beetje lachen.

Ik hou van Amsterdam. Wat is het toch heerlijk dat iedereen hier mag zijn wie die is. Manuel, a.k.a. Madonna, heeft zijn roeping gevonden. Ik zoek mijn zen de volgende keer wel ergens anders. Namasté.

Liefs Lieke